Η γλώσσα
Η ΓΛΩΣΣΑ
Η γλώσσα του χωριού μας είναι η καθαρή Ελληνική Αγραφιώτικη και μοιάζει σε βασικές γραμμές με τη γλώσσα της Ρούμελης μ’ ασήμαντες μικροδιαφορές και πειθαρχεί σε βασικούς κανόνες.
Σ’ όλες τις άτονες λέξεις τα φωνήεντα ο και ω, μεταβάλλονται πάντοντε σε -ου-, π.χ. δρόμους, αγαπάου, σουστά (σωστά) πουτήρια, ρακουπότηρα, σκουτώνω, κρυώνου, κρύουσα, κλπ.
Το άτονο -ε- ή -αι- προφέρεται κατά κανόνα ως -ι- π.χ. πιδί, έρχιτι αντί έρχεται. κάθιτι αντί κάθεται.
Τα φωνήεντα -ο-ω-ε- ι-η-υ- και οι δίφθογγοι -ει- ου- υι- αποβάλλονται στις άτονες συλλαβές στο θέμα των λέξεων. π.χ. β’νό (βουνό β’ζί (βυζί) κ’λιά (κοιλιά), π’νάου (πεινάω), τ’ράου (τηράου) φ’λάου (φυλάου κ’τί κ’λιά (κοιλιά), π’νάου (πεινάω), τ’ράου (τηράου) φ’λάου (φυλάου) κ’τι (κουτί), σκ’λί (σκυλί) ζ’μί (ζουμί), π’λί (πουλί), κ’φάλα (κουφάλα) στ’λιάρι (στυλιάρι), γ’ρούνι (γουρούνι), κλπ
Το -η- στην κατάληξη -ης- των παροξύτονων ουσιαστικών και επιθέτων αποβάλλεται Βασίλ’ς Αντων’ς, Αράπ’ς, στρατιώτ’ς. Διατηρείται το -η- μονάχα όταν πριν από αυτό υπάρχει φωνήεν ή τα σύμφωνα -ζ- και -σ- τα οποία και αποβάλλονται π.χ. μάης μπέης Θανά(σ)ης γρουσού(ζ)ης κλπ.
Η δίφθογγος -ει- στο β’ πρόσωπο του ενικού των ρημάτων αποβάλλεται γράφ’ς (γράφεις), χάν’ς (χάνεις), κάν’ς (κάνεις), έχ’ς (έχεις) κλπ. Αλλά διατηρείται το -ει- όταν μπροστά υπάρχει το σύμφωνο -ζ- το οποίο και αποβάλλεται π.χ. διαβά(ζ)εις, πουτί(ζ)εις, παί(ζ)εις κλπ.